Νέος πνιγμός Κυπριακού: Από τα ΜΟΕ στα ΜεΔΟΕ Διακρατικής Εμπιστοσύνης
ΣΤΟ ΒΑΛΤΟ του Κυπριακού όπου το εθνικό θέμα υφίσταται διαρκώς έναν αργόσυρτο και μακροχρόνιο ασφυκτικό πνιγμό, ξαναβγήκαν από τα σκονισμένα μπαούλα της σαπίλας, ως δήθεν σωσίβια, κάτι παλαιά βαρίδια, ικανά μόνο να το πάνε πιο κοντά στον πάτο. Ακούγονται με το κακόηχο όνομα Μόε (ΜΟΕ = Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης).
- Ευπρόσδεκτα από τους Τούρκους Κατακτητές, εάν πετύχουν να τα αξιοποιήσουν, μετεξελίσοντάς τα σε πρόσθετους πλωτήρες της δικής τους πλεύσης, ως Μεδόε (Μέτρων Διακρατικής Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης):
- Δηλαδή μέτρα εμπιστοσύνης μεταξύ Δύο Κρατών. Δύο Ισότιμων Κρατικών Οντοτήτων Ισότιμης Κυριαρχίας. Ή έστω με κάποιο παραπλήσιο ονοματεπώνυμο το οποίο προθύμως θα επινοήσουν με «εποικοδομητική ασάφεια», βεβαίως, οι ικανότεροι επί του Κυπριακού Pen Holder (Κατέχοντες την Πένα) στον ΟΗΕ, παρόντες σαν βδέλλες στην Κύπρο από το 1878, οι Βρετανοί.
ΑΡΚΕΙ να βρουν τον τρόπο να τα αποδεχτούν και να τα δρομολογήσουν οι δοκιμασμένοι επί χρόνια για τις προθυμίες τους, υπό το πρόσχημα του ψευδεπίγραφου «έντιμου συμβιβασμού», για διαδοχικούς, αλλεπάλληλους συμβιβασμούς και υποχωρήσεις στις απαιτήσεις των Τούρκων Κατακτητών, Έλληνες Κύπριοι πολιτικοί ηγέτες με τα ανέκαθεν Ηττημένα Μυαλά.
- ΙΔΙΩΣ εκείνοι που βρίσκονται ξανά στην εξουσία, έχοντες διακριθεί στις παλαιότερες επιχειρήσεις εκφοβισμού («μπούλινγκ») του λαού ότι, εάν στο Δημοψήφισμα της 24ης Απριλίου 2004 απέρριπτε το Σχέδιο Ανάν, μια... νέα Μικρασιατική Καταστροφή θα ήταν η συνέπεια!
Η ΑΠΑΙΤΗΣΗ των Τούρκων Κατακτητών, δηλαδή της Άγκυρας και της Υποτελούς Διοίκησής της στα σκλαβωμένα από τον Αττίλα 1974 βόρεια ελληνικά εδάφη της Κύπρου “KKTC”, η οποία λογίζεται μεν ως παράνομο κατοχικό Ψευδοκράτος, γίνεται δε αποδεκτή ως δήθεν «τουρκοκυπριακή Κοινότητα», ή «η άλλη πλευρά» (και προαλείφεται στο «κεκτημένο» των διακοινοτικών συνομιλιών να καταστεί το ισότιμο, εξίσου συγκυριάρχο, τουρκοκυπριακό συνιστών κρατίδιο της ΕΚΟ - Ενωμένης Κυπριακής Ομοσπονδίας), είναι η εξής:
- Και τα ΜΟΕ (ως ΜεΔΟΕ πλέον) και οποιαδήποτε διαδικασία συνέχισης διαδικασιών και συνομιλιών, να προϋποθέτουν την έμπρακτη αναγνώριση από τον ΟΗΕ της «Ίσης Κυριαρχίας», ή «Κυριαρχικής Ισότητας» του Κατοχικού Ψευδοκράτους με την Κυπριακή Δημοκρατία.
- ΑΥΤΟ ήταν από το 1977 και εντεύθεν, το προβλεπτό και προδιαγραφόμενο και μοιραίο για την Κυπριακή Δημοκρατία και τον Ελληνισμό, απότοκο της διαδικασίας των λεγόμενων «διακοινοτικών» συνομιλιών. Διαδικασία η οποία υπήρξε και είναι μονόδρομος εν Κύπρω. Κυβερνώντες και κυβερνώμενοι. Οι ηγεσίες των κομμάτων. Η πλειονότητα των πολιτών. Ουδείς ποτέ κατάφερε να πείσει την πλειονότητα και τους εκάστοτε στην εξουσία ότι μπορούσε να υπάρξει άλλος δρόμος, εκτός από τις διαδικασίες των διακοινοτικών συνομιλιών, είτε αυτοτελών είτε και ενταγμένων σε πενταμερή σχήματα διασκέψεων.
ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ, λένε, οι διακοινοτικές συνομιλίες. Στις διαδικασίες διαπραγματεύσεων που ξεκίνησαν από τον Φεβρουάριο 1977 υπό την αιγίδα του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ. Μεταξύ των εμφανιζομένων στις διακοινοτικές ως ηγετών των δύο κοινοτήτων, των Ελλήνων (82%) και των Τούρκων (18%) της Κύπρου. Οι μεν, με επικεφαλής τον εκάστοτε Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι δε, με τον εκάστοτε επικεφαλής της πολιτικής πτέρυγας του Αττίλα, δηλαδή του τουρκικού κατοχικού καθεστώτος που εγκατέστησε στα σκλαβωμένα από το 1974 ελληνικά εδάφη της βόρειας Κύπρου η Τουρκία Κατακτητής.
ΔΙΑΚΟΙΝΟΤΙΚΕΣ συνομιλίες μεταξύ:
1. Μακαρίου - Ντενκτάς,
2. Κυπριανού - Ντενκτάς,
3. Βασιλείου - Ντενκτάς,
4. Κληρίδη - Ντενκτάς,
5. Τάσσου - Ντενκτάς,
6. Τάσσου - Ταλάτ,
7. Χριστόφια - Ταλάτ,
8. Χριστόφια - Έρογλου,
9. Αναστασιάδη - ΄Ερογλου,
10. Αναστασιάδη - Ακιντζί,
11. Αναστασιάδη - Τατάρ.
Από το 1977 έως και το 2021. Συνολικής διάρκειας 44 ετών.
ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ τώρα και απόγνωση, έχουν προκύψει φυσιολογικά από τη νέα απαίτηση και όρο τον οποίο έθεσε η Τουρκία - Κατακτητής και, εντεταλμένος της, Ερσίν Τατάρ:
- Τέρμα πλέον οι δια-κοινοτικές. Μόνο δια-κρατικές από δω και πέρα:
- Απαιτούν ρητώς και διεθνώς, πρώτα από τον Γ. Γρ. του ΟΗΕ και τη διεθνή κοινότητα, και από τον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, ως προϋπόθεση επανέναρξης των συνομιλιών, την ικανοποίηση της τουρκικής απαίτησης για διεθνή αναγνώριση και νομιμοποίηση του Ψευδοκράτους. Εκ των προτέρων. Ώστε τα δύο κράτη να διαπραγματευτούν μεταξύ τους και με τις Τρεις Εγγυήτριες, την τελική «λύση» των μεταξύ τους σχέσεων.
ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ, λένε, να επανέλθουν σε διάλογο, δεν δέχονται τη συνέχιση της διαδικασίας των συνομιλιών, πριν αναγνωριστεί πρώτα από τον ΟΗΕ ως νόμιμο πλέον το παράνομο τουρκικό κατοχικό Ψευδοκράτος.
- Ως ισότιμο και εξίσου νόμιμο διεθνώς, με το κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας.
- Με την «κυριαρχική ισότητά» του, όπως μοιραία μετεξελίχθηκε η έννοια και το περιεχόμενο της «πολιτικής ισότητας».
- Την οποία, αφού ανυποχώρητα απαιτούσε από χρόνια ο Ραούφ Ντενκτάς, η τουρκική πλευρά την είχε ήδη αποταμιεύσει από τις διαδοχικές και αλλεπάλληλες υποχωρήσεις της ελληνικής πλευράς:
- Από το 1989 επί προεδρίας Γ. Βασιλείου, στο τραπέζι των διακοινοτικών συνομιλιών και από το 1991 με το Ψήφισμα 761 του Συμβουλίου Ασφαλείας ΟΗΕ.
- Μέχρι την «ισότητα δύο καθεστώτων» την οποία εισέπραξε από την Κοινή Δήλωση Χριστόφια - Ταλάτ της 23.5.2008.
- Και την «εξίσου προερχόμενη από Ελληνοκυπρίους και Τουρκοκυπρίους κυριαρχία», που εισέπραξε από την Κοινή Διακήρυξη Αναστασιάδη - Έρογλου 11.2.2014.
ΠΩΣ λοιπόν θα συνεχιστεί τώρα ο διάλογος και οι ίδιες διαδικασίες των από το 1977 - 2021 συνομιλιών με τέτοιο sine qua non = ως εκ των ων ουκ άνευ προαπαιτούμενο τουρκικό όρο;
ΤΟΛΜΑ κανείς να υποστηρίξει και να εισηγηθεί συνέχιση των συνομιλιών, με άμεση ή έμμεση, η με κάποια νέα... βρετανιά «εποικοδομητικής ασάφειας - constructive ambiguity», την αποδοχή της τουρκικής απαίτησης;
- Ποιος πολιτικός και ποιο κόμμα θα αποδεχθεί, επισήμως πλέον, διαπραγματεύσεις αναγνώρισης της διχοτόμησης, νομιμοποίησης του παράνομου Ψευδοκράτους και λύσης Δύο Κρατών στην Κύπρο;
ΑΚΟΜΗ και για τη συνέχιση των Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ), όπως και των Δικοινοτικών Τεχνικών Επιτροπών, οι Τούρκοι απαιτούν την αναβάθμισή τους:
- Από το μέχρι τούδε δια-κοινοτικό, σε δια-κυβερνητικό πλέον επίπεδο: Δύο κυβερνήσεων. Δύο ξεχωριστών κρατών. Επί του διχοτομημένου από τον Αττίλα Κατακτητή εδάφους της Κύπρου, για την ανάπτυξη δια-κρατικών, πλέον, καλών σχέσεων...
ΣΥΝΕΠΕΙΑ όλης αυτής της κατάπτωσης στα βάραθρα απελπισίας και απόγνωσης, είναι ότι επιφέρει αναγκαστικά σε όλο και περισσότερους την υποχρέωση ξαναστοχασμού, με ψυχρό επιτέλους ρεαλισμό, μακριά από χρόνιες ψευδαισθήσεις, αυταπάτες και ευσεβοποθισμούς, ποια Τουρκία έχουν τόσα χρόνια απέναντι κι εναντίον τους.
- Και ποιά ήταν ανέκαθεν και μεθοδικά αταλάντευτη, η διαχρονική στρατηγική της Άγκυρας:
- Από τις «Εκθέσεις 1956» του Νιχάτ Ερίμ ως το «Στρατηγικό Βάθος» 2001 του Αχμέτ Νταβούτογλου και έως σήμερα με τον Ερντογάν και τον Τατάρ του, σε βάρος της Κύπρου, για... «Επανάκτηση της Κύπρου»! Όπως ήταν ακριβώς και το κωδικό όνομα του επιτελικού σχεδίου που με διαταγή
της τουρκικής κυβέρνησης Μεντερές εκπόνησε το Γραφείο Ειδικού Πολέμου των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων το 1957 και του οποίου ο κύριος τελικός στόχος επιδιώκεται απαρεγκλίτως μέχρι σήμερα, απ’ όλες ανεξαιρέτως τις έκτοτε τουρκικές κυβερνήσεις.
ΒΟΗΘΗΣΕ καθοριστικά σε αυτόν τον ξαναστοχασμό, η γενικότερη απροκάλυπτα επιθετική και αλαζονική νεο-οθωμανική πολιτική τού εν εξουσία για 19ο ήδη έτος, ισλαμιστή επίδοξου νεο-σουλτάνου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
- Πολιτική την οποία αισθάνονται πλέον ως υπαρκτή και επικίνδυνα αυξανόμενη απειλή, όχι μόνο η Κύπρος και η Ελλάς, αλλά και οι περισσότερες γειτονικές και άλλες χώρες, περιλαμβανομένων και των υπερδυνάμεων.
Συμπεράσματα και πάλι προσωρινής ισχύος:
(α) Με τέτοιας εκτράχυνσης Τουρκία, όχι μόνο η όποια λύση του Κυπριακού αλλ’ ούτε καν υπό οιαδήποτε προσχήματα η επανέναρξη διακοινοτικών συνομιλιών μπορεί να είναι ορατή στο προβλεπτό μέλλον.
(β) Οι καταδυναστευόμενοι τώρα από απελπισία και απόγνωση, να φροντίσουν συστηματική ταχύρρυθμη αυτο-εκπαίδευση στους κανόνες του πολιτικού ρεαλισμού, της μακροπρόθεσμης στρατηγικής, της ταχύτατα γρηγορούσας επιδέξιας τακτικής, της ανόρθωσης όλων των εξωτερικών και εσωτερικών συντελεστών εθνικής ισχύος, της υπομονής και εγκαρτέρησης, με πείσμα, κουράγιο, εμμονή και μεθοδικότητα στο όραμα της Απελευθέρωσης, επιτυγχάνοντας οριστικό διαζύγιο από ψευδαισθήσεις και αυταπάτες.
