Στιγμιότυπο από την έναρξη της Διάσκεψης για το Κυπριακό στο Crans Montana της Ελβετίας, στην παρουσία του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ Αντόνιο Γκουτέρες.Διακρίνονται ακόμη ο πρόεδρος της Κύπρου Νίκος Αναστασιάδης, ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, Μεβλούτ Τσαβούσογλου, ο τότε κατοχικός ηγέτης, Μουσταφά Ακιντζί. και οΒρετανός Ντάνκαν (δεξιά). Πέμπτη 6 Ιουλίου 2017. ΚΥΠΕ, ΚΑΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ.
ΑΠΕΡΧΟΜΕΝΟΣ οριστικά από την προεδρία ο Νίκος Αναστασιάδης, αφού δεν δικαιούται να διεκδικήσει 3η πενταετία στο Προεδρικό Μέγαρο.
Κι εμείς δικαιούμαστε να αναφωνήσουμε ότι για έναν λόγο πράγματι χαίρομεν χαράν μεγάλην.
- Για το γεγονός ότι στην προεδρική του δεκαετία απέτυχε να «λύσει» το Κυπριακό.
- Χαράν τόσο μεγάλη, όσο μεγάλοι ήσαν και οι φόβοι μας όταν πρωτοανήλθε στην προεδρία ότι θα συρόταν σε υπογραφή «λύσης» υποταγής στις τουρκικές απαιτήσεις.
- Είχαμε διατυπώσει εκείνους τους φόβους ευθαρσώς και ενυπογράφως μόλις ανήλθε στην εξουσία, στο «ΕΙΡΗΣΘΩ» της Δευτέρας 25ης Φεβρουαρίου 2013 της «Σημερινής», υπό τον τίτλο «1η κατά Νικάρχου»... (από το Νίκος και άρχω, σε... μετελέλιξη του «Νίκαρος» των οπαδών του).
Τ Ε Λ Ι Κ Α ο Αναστασιάδης διέψευσε, ευτυχώς, τους φόβους μας.
Για το Κυπριακό μιλάμε. Και για την δεκαετία του στην προεδρία.
Είχε διατελέσει ως ο ...ενδοτικότερος των Ενδοτικών.
Διέλαμψε και ως ηγέτης του ΝΑΙ στο Σχέδιο Ανάν 2002-2004 προτού ανέλθει στην εξουσία.
Εντούτοις μετεξελίχθηκε, από τα μισά της 2ης προεδρικής 5ετίας του, τόσο ώστε να κατηγορείται από τα υπολείμμματα των δικών του αμετανότητων Ανανιστών ως... Απορριπτικός.
ΧΡΗΣΙΜΟ είναι, για τους νεαρότερους, να υπενθυμίσουμε
την διάκριση ανάμεσα σε Ενδοτικούς και Απορριπτικούς.
Αναφέρεται αποκλειστικά στο είδος και στο περιεχόμενο της αναζητούμενης «λύσης» του Κυπριακού. Επικράτησε από το έτος 1985 για τις εκατέρωθεν αντίπαλες εν Κύπρω πολιτικές τοποθετήσεις απέναντι στους τότε Δείκτες Κουεγιάρ (από το όνομα του τότε Γ.Γρ. του ΟΗΕ Χαβιέρ Πέρες ντε Κουεγιάρ, για το είδος της προτεινόμενης «λύσης»). Εξ ου και χαρακτηρίσθηκαν έκτοτε Ενδοτικές οι ηγεσίες ΔηΣυ-ΑΚΕΛ. Και ως Απορριπτικοί, διαφόρων κατά καιρούς ταχυτήτων, όλες οι υπόλοιπες κομματικές ηγεσίες.
ΧΡΗΣΙΜΗ επίσης είναι και η υπενθύμιση, ως παράγωγο της προηγούμενης, ότι:
Ο Αναστασιάδης πέτυχε την εκλογή του το 2013 όπως και την επανεκλογή του το 2018, χάρη στην απόφαση της ηγεσίας του ΑΚΕΛ να... θυσιάσει, υπέρ του, δύο φορές ως «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» τον υποψήφιό της Σταύρο Μαλά, αρνούμενη να συνταχθεί η ηγεσία του ΑΚΕΛ στις προεδρικές εκλογές, με τους... Απορριπτικούς Γιώργο Λιλλήκα (πρώην βουλευτή του ΑΚΕΛ) το 2013 και Νικόλα Παπαδόπουλο του ΔηΚο το 2018. Επικράτησε και τότε η επιλογή Ενδοτικοί Vs Απορριπτικοί.
ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ επιχείρημα των Απορριπτικών υπήρξε πάντοτε ότι:
Το είδος και το περιεχόμενο της «λύσης» την οποία παγιδεύτηκε μετά τον όλεθρο του 1974 να διαπραγματεύεται ο Ελληνισμός στις διαδικασίες των λεγόμενων «διακοινοτικών συνομιλιών» υπό την αιγίδα του εκάστοτε Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ, και σε κάθε διαδοχική παραλλαγή του σχήματος της Διζωνικής Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, εξυπηρετούσε την επίμονα αναλλοίωτη στρατηγική της Τουρκίας για την μετατροπή ολόκληρης της Κύπρου σε τουρκικό προτεκτοράτο.
ΚΥΡΙΟΤΕΡΗ πεποίθηση των Ενδοτικών υπήρξε, αντιστοίχως ότι:
Ικανοποιώντας κάποιες από τις απαιτήσεις της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων (οργάνων της Άγκυρας) στην Κύπρο, θα μπορούσε να βρεθεί μία «αμοιβαίως αποδεκτή» διευθέτηση ως «βιώσιμη λύση» του Κυπριακού.
ΣΤΗ ΔΙΑΡΚΕΙΑ των 49 χρόνων, από 1974-2023, τα 30 χρόνια υπήρξαν κυβερνήσεις Ενδοτικών Προέδρων:
(α) Πενταετία Γιώργου Βασιλείου, (β) δεκαετία Γλαύκου Κληρίδη, (γ) πενταετία Δημήτρη Χριστόφια και (δ) δεκαετία Νίκου Αναστασιάδη. Ουδείς πέτυχε την «λύση».
Οι πεποιθήσεις τους αποδείχθηκαν ψευδαισθήσεις.
Οι ελπίδες τους αποδείχθηκαν βασισμένες σε πλάνες.
Οι περί Τουρκίας αναγνώσεις τους αποδείχθηκαν αυταπάτες.
Οι βάσεις και οι κατευθύνσεις της πολιτικής που εφήρμοσαν αποδείχθηκαν λανθασμένες, αναποτελεσματικές και αδιέξοδες. Με αποτέλεσμα τη διαιώνιση της τουρκικής κατοχής επί των βορείων ελληνικών εδαφών της Κύπρου, χωρίς κανένα αβάστακτο τιμωρητικό κόστος για την Τουρκία Εισβολέα Κατακτητή.
ΤΗΝ ΙΔΙΑ λανθασμένη πολιτική στο Κυπριακό εφήρμοσε στη δεκαετία της προεδρίας του και ο Αναστασιάδης.
Αρνούμενος να πάρει εγκαίρως τα δέοντα μαθήματα από τα παθήματα των προκατόχων του. Συνέχισε περιστρεφόμενος στο ίδιο «αλακάτι» φορώντας τις ίδιες παρωπίδες. Φυσιολογικά κατέληξε στα ίδια και χειρότερα αποτελέσματα. Η Τουρκία, αποταμίευσε στο «κεκτημένο των συνομιλιών» και τις δικές του υποχωρήσεις. Από την Κοινή Διακήρυξη της 11ης Φεβρ. 2014 με τον Έρογλου, ως τις συνομιλίες 28 Ιουνίου - 7 Ιουλίου 2017 στο Κρανς Μοντανά. Φυσιολογικά θεώρησε πρέπον να αυξήσει τις δικές της απαιτήσεις. Αρχαιότατος, γαρ, κανόνας του πολιτικού ρεαλισμού που τον εξήγησε πληρέστατα με το περί Μεγαρέων Ψήφισμα του 5ου πρό Χριστού αιώνα ο Θουκυδίδης στο Α-140 της Ξυγγραφής του: «Και άλλο τι ΜΕΙΖΟΝ ευθύς επιταχθήσεσθε ως φόβω και τούτο υπακούσαντες»…
ΙΔΟΥ ΤΩΡΑ, απερχόμενος πλέον ο Αναστασιάδης, πώς τα ομολογεί, με τα διά του λόγια, στη συνέντευξή του στους τρεις δημοσιογράφους του «Φιλελευθέρου»:
--- «Παρόλες τις προσπάθειες που έχουμε καταβάλει, παρόλη την καλή διάθεση που έχουμε επιδείξει, υπήρχε η εμμονή της Άγκυρας σε αναθεωρητικές πολιτικές και η εμμονή της Άγκυρας να μετατρέψει την Κύπρο, ή την Κυπριακή Δημοκρατία, ή την υπό μετεξέλιξη Κυπριακή Δημοκρατία, σε ένα ομόσπονδο καθεστώς, σε ένα ελεγχόμενο από την ίδια, προτεκτοράτο».
--- «Πάντοτε οι προσπάθειες των τουρκικών κυβερνήσεων ήταν: είτε ένα κράτος που μέσα από τους μηχανισμούς θα ελέγχεται από την Τουρκία, είτε με τη δημογραφική αλλοίωση. Και αν δεν επιτυγχάνετο τούτο θα έπρεπε, κατά την τουρκική πολιτική, να υπάρχει ένας έλεγχος μέρους της Κύπρου». Εδώ είναι που αναφέρθηκε και στο ότι «τα δύο κράτη» δεν είναι σημερινό φαινόμενο, «καταγράφεται στις 15 Νοεμβρίου 1983 με την ανακήρυξη του ψευδοκράτους, για να μην ανατρέξω στο 1956 στον Νιχάτ Ερίμ και το σχέδιο για διχοτόμηση της Κύπρου. Και ούτε τυχαίο ήταν το σύνθημα Ταξίμ [Διχοτόμηση] που άρχισε να καλλιεργείται από το 1957 και μετά».
ΤΟ ΟΜΟΛΟΓΗΣΕ και σε άλλο σημείο της συνέντευξης του:
--- «Διαφορετικό είναι να ζεις με την ελπίδα και να καλλιεργείς την ελπίδα και διαφορετικό να διαπιστώνεις στη διάρκεια της διαπραγμάτευσης πως άλλα προσδοκούσες και ανέμενες και άλλα αντιμετωπίζεις. Εκεί είναι που προσγειώνεσαι και κατανοείς ακόμα περισσότερο το πού στοχεύει ο συνομιλητής σου.Όσοι πιστεύουν ότι μέσα από κινήσεις φιλίας είναι δυνατό να αλλάξουν τα δεδομένα, έχω την εντύπωση ότι ζουν με ψευδαισθήσεις».
ΘΥΜΙΖΟΥΝ, τα λόγια Αναστασιάδη, την ματαιότητα του «στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα»! Την καίριας σημασίας γνώση μπορούσε να την αντλήσει εγκαίρως από τις διαδοχικές αποτυχίες όλων των ομοφρόνων του επί του Κυπριακού ΠτΔ Βασιλείου, Κληρίδη, Χριστόφια. Δεν είχε την οξυδέρκεια και δεν το θέλησε. Όπως και εκείνοι απέρχεται με: Μηδέν εις το πηλίκον. Αυτό δεν είναι το χειρότερο.
Πολύ πιο ζημιογόνο είναι ότι δεν επέδειξε την τόλμη της συνολικής αυτοκριτικής του, ώστε να πείσει τους δικούς του, επίδοξους διαδόχους του, που διεκδικούν τις προεδρικές εκλογές, για την εσφαλμένη και αδιόρθωτα αδιέξοδη πολιτική του (και δική τους) στο Κυπριακό.
ΜΕ ΒΑΣΗ αυτόν τον κορμό σκέψεων, ο γράφων κρίνει ότι, ο μόνος εκ των υποψηφίων για τις προεδρικές εκλογές του ερχόμενου μήνα, ο οποίος έχει τη βούληση και την ικανότητα να ξεδέσει το Κυπριακό από το αδιέξοδο «αλακάτι» της 49ετίας σε αναζήτηση στρατηγικής Αντίστασης και Απελευθέρωσης, είναι ο Γιώργος Κολοκασίδης.
Λάζ.Α.Μαύρος 7.1.2023